Boy Film - Girl Film:50/50
Βαθμός Εθισμού: 4.5/6
Θα έλεγα ψέματα αν υποσχόμουν ότι είμαι πλήρως αντικειμενική σε ό,τι αφορά ταινίες του Joaquin Phoenix, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Μ' αρέσει αυτός ο τύπος. Τον γουστάρω κάργα σαν περσόνα, σαν άντρα και πάνω απ' όλα σαν ηθοποιό. (στο τελευταίο δε νομίζω ότι υπάρχει junkie που δεν θα συμφωνήσει μαζί μου.)
Φέτος ο Joaquin Phoenix είναι υποψήφιος για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου. Και εκεί που σκέφτομαι ότι το αξίζει πάλι το γ@......νο, δηλώνει ότι ο θεσμός είναι "a bunch of bullshit" και με κάνει να θέλω να του δώσω συγχαρητήρια μόνο για αυτό! Ο τύπος είναι μπροστά. Έχει καταλάβει την αμερικανιά του συστήματος και εμμέσως πλην σαφώς τους λέει "στα @@ μου, μην σώσετε και μου το δώσετε". (σιγά μην του το δώσουν μετά από τέτοιες δηλώσεις....)
Και μετά από το προσωπικό παραλήρημα περί Phoenix ας έρθω στα της ταινίας.
Σε σκηνοθεσία Paul Thomas Anderson (βλ. Magnolia και Boogie Nights), καταλήγω όπως ακούγεται και στις ΗΠΑ ότι το The Master ή το αγαπάς ή αναρρωτιέσαι γιατί πλήρωσες το εισιτήριο.
Λοιπόν χωρίς πλάκα, η ταινία είναι καλή. 'Οπως όλες οι ταινίες του Anderson. Όχι αριστούργημα, αλλά καλή.
Να το θέσω διαφορετικά: αν δεν σ αρέσουν τα αμφιλεγόμενα stories που στο τέλος θέλουν ανάλυση για το τι ήθελε να πει ο ποιητής, μην ανησυχήσεις..Ακόμα και αν αυτό είναι το case σου την ταινία την κρατάνε οι ερμηνείες. 'Οχι δεν την κρατάνε, την απογειώνουν.
Ο Phoenix ξεπερνάει τον εαυτό του στον ρόλο ενός μισό-τρελλου βετεράνου πολέμου, ρεμάλι με προβλήματα αλκοολισμού και μέγιστες δόσεις σπασμοδικών ξεσπασμάτων θυμού (=απόλαυση) με τις φλέβες του να πετάγονται στο μέτωπο ενώ βρίζει χυδαία και διαλύει το σύμπαν.
Ο συμπρωταγωνιστής του Philip Seymour Hoffman, φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις...Επίσης βαθειά πειστικός στο ρόλο ενός ηγέτη αιρετικής-κομπογιανίστικης οργάνωσης τύπου Σαϊεντολόγων, γλοιώδης νάρκισσος και μεγαλομανής. Και όπως επιμένω να λέω , δεν υπάρχει ταινία που ο Hoffman να μην παίζει πουστιές, σοβαρά τώρα...
Τι θα δείτε
Περιθωριοπoιημένος, αδειασμένος, μίζερος περιφερόμενος βετεράνος πολέμου τέλη 40s (Phoenix), βρίσκεται στο δρόμο του ιδρυτή του "The Cause" (οργάνωση που σου λύνει τα προβλήματα με τεχνικές ύπνωσης και ταξίδια-αστραπή σε περασμένες ζωές - ο ίδιος ο σκηνοθέτης παραδέχεται ότι βασίστηκε στις θεωρίες της Σαϊεντολογίας...και έξτρα μπόνους για αυτό...). Ο ηγέτης - πολυμίξερ (επίσης υποψήφιος για Όσκαρ, Hoffman), αφού δηλώνεται φιλόσοφος-επιστήμονας-γιατρός-κτηνίατρος και διάφορες άλλες μ@κιες, τον πείθει και τον παίρνει υπό την προστασία του υποσχόμενος ότι θα του λύσει και τα ψυχολογικά του που όπως διατείνεται προέρχονται από προηγούμενη ζωή (YOLO λέμε!). Η ιστορία τους εκτυλίσσεται στην Αμερική αρχές 50s. Ο Hoffman δεν αντέχει την απόρριψη - ο Phoenix δεν αντέχει τον περιορισμό και όλη η πλοκή πηγαινοέρχεται γύρω απ' την σύγκρουση αυτών των δύο χαρακτήρων, με μοιραίο κλείσιμο ή την υποδούλωση του μισότρελλου βετεράνου ή την απελευθέρωση του από τα δεσμά της "αίρεσης"...Άραγε εν τέλει θα του πεί "YOLO BITCH" και "τι παπαριές για περασμένες ζωές μου πουλάς" ή θα κάτσει στον μικρόκοσμο του The Cause γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει που την κεφαλήν κλίναι;...
Καλογυρισμένο, με λεπτομέρειες-αναφορά στην δεκαετία και σενάριο με μεταφορικό νόημα για τους χαρακτήρες (οι πολύ ψαγμένοι θα το καταλάβουν).
Να το δείτε;
Δείτε το, αν σας αρέσουν τα stories που διαδραματίζονται πάνω σε χαρακτήρες και όχι σε πλοκή με αρχή-μέση και τέλος.
Μην το δείτε αν σας αρέσει μόνο η έντονη δράση και βαριέστε να ψάχνετε νοήματα στο story, που ας μην γελιόμαστε, έχει πολύ ψυχολογικό μπλέντερ..
Δεν το συζητάω ότι έτσι κι αλλιώς πρέπει να το δείτε αν αγαπάτε Phoenix ή Hoffman, θα το λατρέψετε...
