Boy Film-Girl Film: 50/50
Βαθμός Εθισμού: 5/6
Μετά από πολύ...hangover ο Bradley Cooper επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με τιμές και δόξες και με υποψηφιότητα για Όσκαρ, προς μεγάλη έκπληξη του παγκόσμιου κοινού.
Προφανώς και κανένας δεν φανταζόταν ότι ο περιπετειώδης κολλητός του Galifianakis από το Hangover και τα πέρα-δώθε στη Νεβάδα με τίγρεις, πόρνες και αγνοούμενους θα έκανε το θαύμα να πρωταγωνιστήσει σε ταινία με νόημα και να τα σπάσει.
Την σκηνοθεσία της ταινίας υπογράφει ο David O. Russel, γνωστός για το The Fighter αλλά και για κωμωδίες με άποψη όπως το μοναδικό Anchorman.
Τι θα δείτε:
Όλοι έχουμε περάσει από περιόδους μούντζας και καντίφλας που γ@..ται το σύμπαν ανελιπώς και όλοι έχουμε αναρρωτηθεί σε ποιο πηγάδι κατουρήσαμε. Ο Bradley Cooper, απολυμένος, χωρισμένος, περνώντας από ψυχιατρείο, φυλακή και με περιοριστικά μέτρα εναντίον του επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του (τώρα η πραγματικότητά σας ακούγεται λίγο καλύτερη έτσι δεν είναι;..). Πάσχοντας από διπολική διαταραχή, η επαναφορά του στην καθημερινότητα δεν είναι ακριβώς περίπατος. Παίρνει χάπια, επισκέπτεται ψυχιάτρους, ξενυχτάει, τσαντίζεται με το παραμικρό, μπλέκει σε καβγάδες σε χρόνο dt και γενικά....δεν την παλεύει και πάρα πολύ.
Με μοναδικό στόχο την επιστροφή στην σύζυγό του (την οποία τσάκωσε στα πράσα να του τα φοράει, σπάζοντας στο ξύλο τον εραστή - εξού και τα περιοριστικά μέτρα), αποφασίζει να της αποδείξει ότι έχει συνέλθει (.....) και του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία..
Κάπου εκεί γνωρίζει την Jennifer Lawrence. Προσφάτως χήρα και με προβλήματα κατάθλιψης, κοινωνικοποίησης και sex addiction, η Lawrence αναλαμβάνει να τον βοηθήσει. (τυφλός στραβό οδήγαγε, πέσαν και οι 2 στο λάκο...)
Στον ρόλο του πατέρα του Cooper, ο Robert De Niro, δίνει ρέστα ενσαρκώνοντας έναν τύπο που πάσχει από OCD (Obsessive Compulsive Disorder), πορωμένος με το ράγκμπι και το στοίχημα αλλά μέσα σε όλα, παραμένει πολύ καλός πατέρας.
Ξέρω τι σκέφτεστε...."Σε αυτή την ταινία κανένας δεν είναι καλά, η πλοκή δεν είναι ευχάριστη και δηλαδή γιατί να γελάσω!!!;;" Αλλά όπως μαρτυρά και ο τίτλος του post η ταινία βγάζει ΜΟΝΟ γέλιο.
Η καλοστημμένη σκηνοθεσία δεν αφήνει περιθώρια συγκίνησης και το καταπληκτικό σενάριο ρέει με τους χαρακτήρες να μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι σουρρεάλ καταστάσεων που σε παρασύρει μόνο να γελάσεις!
Να το δείτε;
Σίγουρα να το δείτε. Ίσως η ταινία να μην είναι το είδος για το οποίο τρέχεις στο σινεμά για να απολάυσεις εφέ και Χολυγουντιανή μεγαλοπρέπεια, αλλά είναι τόσο αληθινή όσο και η ζωή η ίδια.
Γιατί μέσα στην αναποδιά και τα προβλήματα του σήμερα (σίγουρα των πρωταγωνιστών είναι μεγαλύτερα απ' τα δικά σου) σου δίνει τον..."οδηγό αισιοδοξίας" για να νιώσεις ότι όσο άσχημα και να περνάς, υπάρχει πάντα τρόπος να απολαμβάνεις την ζωή.
Thumbs up για τον David O Russel!
